Elladís

Í dag er littlahetjan hún Elladís efst í huga mér, eftir samtalið við móður hennar í gær í sjónvarpinu þá gat ég ekki hætt að hugsa hvað þær greyin hefur þurft að þola mikið, ég veit að móðir hennar er ekki að sækjast eftir vorkunn heldur hún er þjökuð að innað að horfa á barnið sitt fara svona í veikindum og hún skuli ekki geta hjálpað henni með því að setja plástur á sárið. Enginn sem ekki hefur þennan sjúkdóm gerir sér fullkomnlega grein fyrir því hvað það er mikil lífsgæða frelsis svifting að hafa þennan sjúkdóm.

Ég hugsa líka að Elladís hefur þurft að þjást mjög mikið á meðan hún var að lamast því þetta er enginn venjulegur sársauki á meðan allir liðir eru að kreppast, maður getur ekki hreift sig nema grátandi, getur ekki borðar, farið í sturtu, klórað sér í nefinu, staðið upp úr rúmi eða snúið sér sjálfur án þess að gráta og byðja um hjálp. Elladís er of ung til að geta sagt frá þannig að hún hlítur að hafa grátið mikið og vá hvað barnið er sterkt og ákveðið að vera meðal oss í dag.

Ég var búinn að gefast upp eftir 3 daga í þessu ferli þegar mínir liðir voru að kreppast þá var ég kominn á það stig að ef líknadráp væri leifð hér á landi hefði ég farið fram á það við lækna og er ég mjög sterk kona og með sársaukastaðalinn mjög háan.

Ég vona bara að þær mæðgur nái heilsu og peningum til að greiða skuldina í US.